the end of the world

Bu Kadınlar Günü, beraberinde bir soruyu da getirdi. “8 Mart’ta dünyanın sonu gelse ne olurdu? Ne yapardık? Ne giyerdik?”

Dünyanın sonu senaryolarında görmeye ve duymaya alıştıklarımızın aksine bir dünya düşlemenin huzurlu inancını taşıyanlar olarak, kendi sonumuza kötü anlamlar yüklemedik.

Cinsiyetten doğan ikiliklerin ortadan kalktığı, insanmerkezcilikle kendini gösteren hayvan ve doğa istismarının son bulduğu, kimin kimi sevdiğinin, kimin neyi giydiğinin, neyin kimi giydiğinin bir öneminin olmadığı bir son düşledik.

Bir kutlama günüydü aslında dünyanın sonu.

Hayal ettiğimiz bu sonu kostümlere, makyajlara döktük ve kendimizi güneşli bir günün kollarına bıraktık. Çünkü yeni bir dünya istiyorsak, her şeyden önce o dünyayı düşlememiz gerekiyor. Hayallerimizde canlandırmamız, çevresinde çiçeklerle tanrıça imgelerine büründürüp, yılanlarla etrafını sarmamız gerekiyor.

Değişim her şeyden önce, onu düşleyenlerin imgelerinde başlar. İşte o zaman son, başlangıç olur.

This International Women’s Day has brought about a question: “What would happen if the end of the world came on 8th of March? What would we do? What would we wear?”

As people bearing the faith of a world opposite of what we see and hear in end-of-the-world scenarios, we have not ascribed bad meanings to our end.

We have dreamed an end with which gender differences disappear, animal and nature abuse as a result of human centrism come to an end; where someone can love anyone, wear anything.

It was actually a celebration day, the end of the world.

We expressed this end with costumes and make-up and let the sunny day embrace us. Because if we want a new world, we have to dream it above all. We have to imagine it, we have to titivate it with flowers and images of goddesses, entwine it with serpents.

The change, above all, starts with the ideas of those who dream it. Then, only then, the end becomes the beginning.